"bi ciddi ol kızım!"

Sevgili Sosyal Medya (çünkü en yakın arkadaşımız o bu ara),

Ciddi olamama hastalığına yakalandım ben. Bir türlü ciddileşip normal hatunlar gibi kendimi hüzünlere gark edemiyorum. Üzüntüyü ciddiye alamama hastalığından içim şişti; çareyi avm’lerde zombi gibi dolaşmakta arıyorum. Mağazalardaki ciciş stili kıyafetlere kamikaze ciddiyetiyle sorti yapan ve o sırada kocaman popoları hapis kaldıkları taytlardan dışarı kaçmak için gizlice tünel kazmakta olan bacıları görünce yine koyuveriyorum makaraları, alışveriş için gereken ciddiyeti kaybediyorum.

Misal memlekette akıllı telefon salgını var.  Ne güzel bütün maaşı alıp cart diye akıllı görünen akılsız telefonlara yatırma isteği bende de belirsin istiyorum. Bir türlü ciddileşip de elin adamları vatsapa en son saat kaçta girmiş diye kontrol etmek için iki bin bilmem kaç lira yatıracağım bir telefonu alacak ruhu yakalayamıyorum! O diyil de sevgili sosyal medyacığım, akıllı telefonlarının ekranlarını deli dana gibi dürtükleyerek günlük hayatını idame ettirmeye çalışan garibanları gördükçe kaybolmuş ruhları için içlenip ağlamam gerekirken o ciddiyeti de yakalayamıyorum!

Misal bir arkadaş elceyiziyle selebritiliğe terfi ettiği sahneleri gönderiyor insan olıyım da izleyince takdir edeyim diye. Aşırı testosteron içeren sağlam sayko sahnelere benden gelen tepki anca yarıla yarıla gülerken sandalyeden düşmek oluyor. Bir türlü kendimi toplayıp kafa göz kırarak reytingde tavana vurma işini takdirle karşılayacak ciddiyeti yakalayamıyorum. 

İşte ciddiyetsizlik içinde yaşadığım dramı buraya bütün açıklığıyla yazmış bulunmaktayım ki hikayem herkese ibretlik örnek olsun! Siz siz olun hep dert sahibi, hüzünlü, ağlak suratlı ve tekmil ciddi insan olun; sakın ha bana benzemeyin.