Bir Dehşet Filmi: "Peluşların İstilası"

Akşamın vakti, birden çok önemli bir soru çın çın ötmeye başladı beynimde. Neden kadın milleti olarak yaşımız kaç olursa olsun peluş oyuncaklardan vazgeçemiyoruz? Ve neden illa yataklarımızda bir peluş hayvanat barındırıyoruz? Neden ha? Neden? Niçin? Saydım bugün yatağımın köşesinde biriken yığıntıyı sevgili blog. Baktım, hayvanat bahçesi olmuş benim yatak. Bir coca cola pengueni, iki kuçu, biri sarı biri de boz iki ayı. Tamı tamına 5 adet hayvanat. Öylece birikip duruyorlar bir köşede. Yıllardır hem de! Kazık kadar earinna'nın yatağında bu peluş dükkanının işi ne ha? Benim yaşımda bir kadında karizma mı bırakır ayol bu peluş silsilesi? Karizma meselesine hiç girmiyim şimdi, o başka bir çemkirme yazısının konusu olarak bir kenarda beklesin.

Ama mesele sadece yatakla sınırlı değil ki! Nerede şu içi oyuncak dolu bozuk parayla çalışan aletlerden görsem, büyülenmiş gibi olduğum yere çakılıp içerideki en iri kıyım peluş hayvanatı yakalama isteğiyle sarsılıyorum. Neden ha? Neden, nedeeeennn? Ne zaman bir filmde panayıra ya da lunaparka giden çiftin erkek olanı hedefleri dört dörtlük vurup sevgilisi için kocaman bir ayı ya da ne biliyim öküz kazansa o kadını boğarak öldürmek istiyorum kıskançlıktan. Yok anacım, sahip olduğu adam için değil, elindeki peluş hayvanat için!!! Neden uleeeynnn?

Bakıyorum bütün hemcinslerimde var aynı hastalık. Arabaları benim yatağımdan feci vaziyette olan kadınlar mevcut. Araba arabalıktan çıkmış, oyuncak dükkanı olmuş. Yalnız bu konuda gururluyum; en azından savaşın o cephesinde kalelerim düşmedi daha. Pontişin içine tek bir peluş hayvanat o tüylü ayaklarını ya da patilerini ya da toynaklarını basamadı henüz. Yine de, açıklamıyor bu hiçbir şeyi. Neden diyorum yahu? Neden peluş hastalığı musallat bünyemize?